Trylogia królewska | opieka pedagogiczna Mira Mańka

pokaz egzaminu studentów IV roku Wydziału Teatru Tańca z przedmiotu „Sceny dyplomowe”.

Informacje

opieka, reżyseria: Mira Mańka

konsultacje ruchowo-taneczne: Joanna Szymusiak

kompozycja muzyczna: Dawid Tas

asystentka: Justyna Taborska

występują: Eliza Bilska, Julia Bodziony, Angelika Bosacka, Artur Gołuch, Weronika Gotowska, Nadine Gregor, Rafał Karnicki, Natalia Koper, Ewa Kowalczyk, Weronika Manowska, Zuzanna Meyer, Paulina Michalska, Aleksander Mitura, Michalina Pitry, Aleksandra Płużyczka, Agata Skucińska, Dawid Sozański, Michelle Stolarek

czas trwania: ok. 3 h (z dwoma przerwami w trakcie)

miejsce: Akademia Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego w Krakowie Filia w Bytomiu, ul. Marszałka Józefa Piłsudskiego 24a.

Pokazy

Egzamin: piątek 25 października 2024 r. | godz. 18:00 | Sala 307

Premiera: sobota 26 października 2024 r. | godz. 18:00 | Sala 307

Kolejne pokazy:

niedziela 27 października 2024 r. | godz. 18:00 | Sala 307

środa 4 grudnia 2024 r. | godz. 10:00 | Sala 307

Opis

Projekt bazuje na trzech tekstach Jolanty Janiczak: Joannie Szalonej; Królowej, Carycy Katarzynie i Hrabinie Batory.


Trzy historie. Trzy dramaty. Trzy wielkie bohaterki.


Joanna Szalona; Królowa o miłości, która popycha do szaleństwa.
Caryca Katarzyna o władzy, która zmusza do samozagłady.
Hrabina Batory o lęku przed utratą piękna, który prowadzi do mordowania.


Tryptyk o kobietach i mężczyznach uwikłanych w historię.
Tryptyk o ciałach, języku i przeszłości, która okazuje się teraźniejszością, a nawet przyszłością.
Tryptyk o dekonstruowaniu miłości, piękna i władzy.
Brutalistyczny tryptyk o odrzuconych, odrzucanych i odrzucaniu.

Spektakl w trzech częściach – każda na podstawie innego dramatu – za każdym razem inna, gdyż obsada poszczególnych części decyduje się na oczach widzów w otwartym losowaniu ról.


Dramaty Jolanty Janiczak dotykają fundamentalnych kwestii. Kwestii relacji miłosnych i rodzicielskich, relacji władzy i podporządkowania. Dotykają kwestii inności, bliskości i tożsamości. Są teatralnym zapisem filozoficznego dyskursu na temat tworzenia historii, biografii i sztuki.


Teksty te są rewersem bajki, antyhistorią, buntem przeciwko zastanym narracjom i relacjom. Są przestrzenią subwersywnego rozumienia teatru i teatru historii.

Uzbrajają w nowe narzędzia myślenia o sobie i świecie. Pozwalają eksperymentować na nademocjonalności, poszukiwać nieoczywistych środków aktorskiego wyrazu, pozwalają aktorsko ryzykować i dotykać miejsc wewnętrznie bolesnych. Pozwalają odkrywać nieznaną wcześniej wrażliwość i dzielić się nią w bezpiecznych ramach teatru.


Teksty, które proponuję świetnie nadają się do poznawania nowoczesnego teatru, który czerpie z wyobraźni, wrażliwości i chęci emocjonalnego ryzykowania aktora. Teatru, który swoją siłę znajduje w różnorodności, zaskoczeniu i eksperymencie, a to – jestem pewna – jest siłą WTT.

Mira Mańka

Zdjęcia

W ramach współpracy Wydziału Teatru Tańca z Technikum nr 4 im. Marii Skłodowskiej-Curie w Bytomiu powstała sesja zdjęciowa – zdjęcia wykonała dla AST WTT Magdalena Jantos.

  • Portret młodej kobiety w ciemnobrązowym futrze. Dziewczyna ma długie, proste, brązowe włosy zaczesane do tyłu. Lewą ręką obejmuje się w pasie, na palcu środkowym i serdecznym widoczne są delikatne pierścionki z okrągłymi, drobnymi kamieniami. Prawa ręka uniesiona jest nad odchyloną do tyłu głową. Twarz widoczna z półprofilu, oczy przymknięte. Nie widać tęczówek a jedynie białka oczu przez co wygląda jak w transie/śnie. Dziewczyna ma mocno zarysowaną linię żuchwy, jej usta są delikatnie rozchylone, na uchu widoczny drobny kolczyk. W tle widoczne neonowe, różowe i zielone światła.
    Eliza Bilska
  • Portret młodej kobiety w jasnym futrze w czarne ciapki. Obie dłonie oparte są o ramiona, rozchylając futro przy dekolcie. Na palcach widocznych dużo pierścionków w różnych kolorach i kształtach. Na szyi srebrny łańcuszek z zawieszką w kształcie łezki. Dziewczyna patrzy prosto w obiektyw, ma dziwny grymas na twarzy - brwi i nos są zmarszczone, usta szeroko otwarte, język sunie po zębach. Na środku nosa widoczny kolczyk - koło, na uszach również. Włosy dziewczyny są zaczesane do tyłu, jedno pasmo zwisa przed jej twarzą. Zdjęcie oświetlone jest na różowo i zielono, z tyłu widoczne jednolite tło.
    Julia Bodziony
  • Portret młodej kobiety w ciemnobrązowym futrze na tle jednolitej ściany. Prawa i dolna część zdjęcia oświetlona jest na zielono, z kolei twarz i dekolt kobiety na różowo. Kobieta wychyla się z prawej części zdjęcia, jest lekko pochylona. Jej dwa ciemnobrązowe warkocze zwisają beztrosko, jeden opiera się na twarzy, drugi wisi w powietrzu. Kosmyk włosów jest przyklejony od czoła do ucha. Dziewczyna nie ma na sobie makijażu, jej twarz delikatnie lśni. Jasne oczy skierowane są prosto w obiektyw, usta są zamknięte. Kobieta wydaje się zaciekawiona/zaintrygowana.
    Angelika Bosacka
  • Portret młodej kobiety w różnokolorowym futrze. Prawa strona zdjęcia doświetlona jest na zielono, lewa na różowo. Kobieta przytrzymuje dłońmi brzegi futra na wysokości dekoltu. Na szyi widoczny delikatny wisiorek z zawieszką kulką i w kształcie łezki. Kobieta ma spięte, przylizane włosy niczym w modzie z lat 20 i 30 XX wieku. Ma wytuszowane rzęsy i błyszczyk na ustach. Jej duże, okrągłe, niebieskie oczy patrzą prosto w obiektyw.
    Weronika Gotowska
  • Portret młodego mężczyzny w jasnym futrze w czarne ciapki. Lewy dolny róg zdjęcia oświetlony jest na różowo, na reszcie fotografii dominuje zieleń. Mężczyzna ustawiony jest półprofilem, lewą ręką drapie się po brodzie. Na środkowym palcu widoczny duży, srebrny pierścień. Mężczyzna ma krótkie, ciemne włosy i falowaną grzywkę przylizaną na prawą stronę twarzy. Ma delikatny zarost i wąsy, lekko zmarszczone brwi. Jasne oczy mają kształt migdałków, wzrok skierowany gdzieś za widza. W spojrzeniu i minie mężczyzny jest coś demonicznego co trudno jednoznacznie określić czy nazwać.
    Artur Gołuch
  • Portret młodej kobiety ustawionej półprofilem, w neonowym oświetleniu w kolorze różu i zieleni, tło jednolite. Dziewczyna ma zarzucone na siebie jasne futro, odsłaniające ramiona i dekolt co podkreśla pieprzyki i obojczyki. Ciemne, długie włosy zaczesane są do tyłu poza jednym pasmem włosów zwiniętym i przyklejonym na prawej skroni. Dziewczyna ma delikatną kreskę rozmazaną w kąciku i pod powieką oraz błyszczyk uwydatniający pełne usta. Ma także wytuszowane rzęsy i uczesane brwi. Ciemnymi oczami patrzy prosto w obiektyw, jej twarz nie wyraża żadnych emocji choć poza ciała i spojrzenie mogą wydawać się lekko zalotna. Dziewczyna ma trójkątną twarz, linia szczęki jest mocno zarysowana., z ucha zwisa duży, srebrny kolczyk w kształcie robaczka.
    Nadine Gregor
  • Portret młodego mężczyzny w ciemnym futrze. Dłońmi stawia kołnierz futra tak aby stał sztywno i sięgał głowy. Broda pochylona jest w dół, czoło zmarszczone. Mężczyzna spogląda prosto w obiektyw, ma intensywne, wyzywające spojrzenie. Jego ciemne włosy zaczesane są do tyłu, tło jednolite. Górna połowa zdjęcia oświetlona jest na zielono, dolna - na różowo.
    Rafał Karnicki
  • Portret młodej kobiety ustawionej półprofilem, w neonowym oświetleniu w kolorze różu i zieleni, tło jednolite. Jest ubrana w beżowe futro. Dziewczyna patrzy w dal, ma zamyślone, marzycielskie spojrzenie i lekko rozchylone usta odsłaniające górny rząd śnieżnobiałych zębów. Ma zarysowaną szczękę i drobny, lekko zadarty nos, na brodzie duży pieprzyk. Nie ma na sobie makijażu, jej ciemne kręcone włosy opadają na ramiona w artystycznym nieładzie.
    Natalia Koper
  • Portret młodej, ciemnowłosej kobiety w jasnym futrze, prawe ramię jest odsłonięte i uwydatnia obojczyki. Lewa ręka przytrzymuje twarz kobiety, rozciągając i deformując ją. Z lekko uchylonych warg widoczny aparat na białych zębach. Dziewczyna ma jasne oczy i ciemne brwi, patrzy w obiektyw z zagadkowym wyrazem twarzy. Góra zdjęcia oświetlona jest na zielono, twarz i dolna część zdjęcia na różowo.
    Ewa Kowalczyk
  • Młoda kobieta w jasnym futrze przytrzymuje kołnierz odzienia na wysokości twarzy, lekko zasłaniając brodę. Patrzy w kierunku lewej krawędzi zdjęcia, jej twarz jest skupiona. Nie ma na sobie makijażu poza dwoma diamencikami naklejonymi pod ciemnobrązowymi oczami. Jej włosy są zebrane do tyłu, dwa kosmyki przyklejone są do twarzy w falowanym kształcie. W prawym dolnym rogu zdjęcia widoczne są kosmyki włosów. Lewa strona zdjęcia gdzie znajdują się plecy dziewczyny oświetlona jest na neonowo-różowy kolor, prawa (gdzie widoczne są ręce dziewczyny) na zielono.
    Weronika Manowska
  • Portret młodej kobiety odwróconej plecami. Dziewczyna ma odwróconą głowę i patrzy w obiektyw. Ma na siebie zarzucone jasne futro, odsłaniające tył pleców, karku i lewę ramię. Jej włosy są krótkie i przylizane, poprzyklejane do twarzy czy karku falami. Z ucha zwisa złoty kolczyk z zawieszką-perłą. Kobieta ma zielone oczy i wytuszowane rzęsy, cieniutkie brwi, lekko rozchylone usta pomalowane ciemną szminką. Z lewej strony oświetlona jest na różowo, z prawej - na zielono. Wygląda na lekko zaskoczoną ale jej spojrzenie jest zalotne/prowokacyjne.
    Zuzanna Meyer
  • Portret młodej, ciemnowłosej kobiety w beżowym futrze na tle jednolitej ściany. Zielone, neonowe światło. Kobieta wychyla się z prawej części zdjęcia, jest odchylona do tyłu, prawą ręką, zgiętymi palcami w pierścionkach głaszcze się przy prawym oku. Dziewczyna nie ma na sobie makijażu poza błyszczykiem na wydatnych ustach, jej twarz delikatnie lśni. Ciemne oczy skierowane są prosto w obiektyw. Odchyloną do tyłu głowę asekurują dwie ręce wychodzące z prawej strony kadru.
    Paulina Michalska
  • Portret młodego mężczyzny w ciemnych, kręconych włosach i ciemnobrązowym futrze. Mężczyzna zarzuca futro jedną ręką na plecy i ramię, w prawym dolnym rogu zdjęcia widoczny zgięty łokieć, przy szyi palec. Twarz ustawiona jest półprofilem, oczy skierowane są w obiektyw. W widocznym prawym uchu na górnym płatku widoczny czarny kolczyk-kulka. Mężczyzna ma brązowe, uczesane brwi i bujnego wąsa, jego usta są lekko rozchylone, powieki delikatnie przymknięte. Ogólna, całościowa poza mężczyzny (ustawienie ciała, wyraz twarzy) jest intencjonalnie zalotna. Prawa strona twarzy oświetlona jest na różowo, lewa i cały prawy kadr zdjęcia na zielono, za mężczyzną jednolite tło.
    Aleksander Mitura
  • Portret młodej kobiety w spiętych, przylizanych włosach w oświetleniu neonowym (róż i zieleń), za nią jednolite tło. Dziewczyna opiera twarz na swojej prawej dłoni, na której widoczne są srebrne pierścionki (palec wskazujący - 2, palec serdeczny - 1). Kobieta opatulona jest ciemnym futrem widocznym na plecach i pod dłonią. Ma duże, jasne oczy w kształcie idealnych migdałków, wytuszowane rzęsy, wąskie usta muśnięte błyszczykiem. Jej mina sugeruje znudzenie lub senność.
    Michalina Pitry
  • Portret młodej kobiety w grubym, ciemnym futrze, oświetlonej neonowym różem i zielenią, tło jednolite. Futro odsłania jeden bok ciała, kobieta ręką przytrzymuje i zakrywa swoją lewą pierś, na dłoni widoczny pieprzyk. Drugą ręką kobieta przykłada futro aż pod brodę. Patrzy na obserwatora jasnozielonymi oczami, jej grzywka jest zaczesana na boki i sklejona, włosy sięgają ramion. Dziewczyna na gęste, zaczesane brwi, na oczach widoczny czarny eyeliner i czarna kredka rozmazana pod okiem. Na lekko rozchylonych ustach widoczny błyszczyk, przez rozchylone usta widzimy fragment białych zębów. Kobieta ma dwa kolczyki-koła na środku i na prawym płatku nosa.
    Aleksandra Płużyczka
  • Portret młodej kobiety ustawionej półprofilem, w neonowym oświetleniu w kolorze różu i zieleni, tło jednolite. Kobieta ma na sobie jasne futro w czarne ciapki oraz kolczyki z różowym kamieniem w kształcie łezki. Ma jasne oczy i ciemne afro, jeden lok przykleił się do czoła nad lewą brwią. Na ustach widoczny błyszczyk, na rzęsach tusz do rzęs, pod oczami mieniący się brokat sięgający skroni. Kobieta patrzy nieobecnym wzrokiem jakby za nas, prawą dłoń opiera o brodę i twarz.
    Agata Skucińska
  • Portret młodego mężczyzny na jednolitym tle. Mężczyzna owija się beżowym futrem niczym szalem. Uniesione futro tworzy podział zdjęcia - od ramion mężczyzny do góry kadru zielone światło, od dołu - światło różowe. Mężczyzna ma przylizane włosy i ciemne brwi, pod niebieskimi oczami przyklejone ma sztuczne rzęsy. Wykrzywia twarz w dziwnym grymasie, odsłaniając proste zęby.
    Dawid Sozański
  • Portret ciemnowłosej kobiety w różowym futrze. Kobieta unosi swoją prawą dłoń nad głową, palce są wyprostowane, nie widzimy kciuka. Jej falowane, czarne włosy upięte są z tyłu, z przodu pojedyncze tzw. "baby hair" są przyklejone do czoła. Kobieta ma lekko rozchylone, błyszczące usta, pod jej oczami prawie na całych policzkach przyklejony jest różowo-fioletowy brokat. Ma ciemne, niemal czarne oczy skierowane prosto w obiektyw, na widocznym lewym uchu widoczny srebrny kolczyk-liść.
    Michelle Stolarek

Mira Mańka

Zajmuje się reżyserowaniem, aktywizmem społecznym, dramaturgią i pisaniem na scenę. Jest absolwentką Wydziału Reżyserii Dramatu Krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych. Biega, medytuje, studiuje techniki twórczego feedbacku. Stworzyła i moderuje grupę samopomoc reżysersko – dramaturgiczna, wspomagam procesy pisania wniosków grantowych i stypendialnych, prowadzę sesje i warsztaty feedbackowe.

Stypendystka European Theatre Convention na rok 2023. Rezydentka programów: Inkubator Sztuki AiR Goyki 3 (2024), Heart of Europe (2023), Międzynarodowego Festiwalu Szekspirowskiego: Nowy Yorick (2023), Komuny//Warszawa (2023), Sceny Nowej Dramaturgii (2022), Sopot NonFiction (2021), dwukrotnie Młodzi i Nowy (Łódź, 2021 i 2022), Młodzi w Starym: online (2020), Młodzi w Starym (Kraków, 2019). Za Piknik pod wiszącą skałą otrzymała Grand Prix dla najlepszego młodego reżysera Festiwalu Koszalińskie Konfrontacje Młodych “m-teatr” (2020), a Szekspir: makieta został doceniony I nagrodą konkursu SzekspirOFF oraz Nagrodą Publiczności na Festiwalu Szekspirowskim, 2021.
Reżyserowała na zaproszenie Wytwórni Filmów Filmów Dokumentalnych i Fabularnych (spektakl telewizyjny Inni, 2024), Teatru Pinokio w Łodzi (wszystko źle! najgorszy na świecie spektakl o dojrzewaniu, 2024), Teatru im. J. Osterwy w Lublinie (jak płakać w miejscach publicznych, 2024), Teatru im. J. Kochanowskiego w Opolu (Sztuka kochania, 2023), Teatru Polskiego w Poznaniu i Festiwalu Szekspirowskiego (Lover’s complaint, 2023), Teatru Nowego w Łodzi (Moim babkom rewolucjonistkom, 2021), Festiwalu Szekspirowskiego i Teatru Tańca Rozbark (Szekspir: makieta, 2021), Festiwalu Opera Rara (Enoch Arden, 2020), Teatru Współczesnego w Szczecinie (Piknik pod wiszącą skałą, 2020), Narodowego Starego Teatru w Krakowie (Czartoryska. Artefakty.,2019; Mała Syrenka, 2020). Jest autorką tekstów i adaptacji do własnych spektakli, a w 2022 stworzyła scenariusz do Tajemniczego Ogrodu w reżyserii Tomasza Fryzeła, Teatr Łaźnia Nowa. W roku 2023 na łamach kwartalnika Didaskalia opublikowała swoją pracę magisterską: Feedback. Próba zmapowania zjawiska – systematyzującą teorię i praktykę udzielania informacji zwrotnej w procesach artystycznych.

Młoda brunetka ubrana w czarną bluzę firmy adidas podpiera ścianę, jej ręce są złożone. Na białej ścianie widoczne są kartki w napisy, m.in. "identyfikacji/ucieleśnieniem", "aby", "forma pisania w tabelce" "czas ćwiczenia", "podejmowanie decyzji o działaniach" itp. Kobieta stoi pomiędzy tymi dwoma kartkami z napisami. Patrzy prosto w obiektyw, jej twarz nie wyraża żadnych emocji. Ma krótką, prosto ściętą grzywkę, ciemnozielone oczy i ciemnoróżową szminkę, w uszach kolczyki-koła. Na lewe ramię opadają kaskadą ciemnobrązowe, falowane włosy.

W teatrze poszukuję przestrzeni radosnej emancypacji i buntu wynikającego z chęci pozytywnych zmian zastanych narracji, obrazów i schematycznych ról. Poszukuję czułości i opowieści przynoszących ulgę, które pozwalają się śmiać i wzruszać i przemieniać w kontakcie z drugim człowiekiem. Interesują mnie przestrzenie współtworzenia demokratycznych i nieoceniających hi- i herstorii. Chętnie przyglądam się dziewczyńskim narracjom o świecie i istnieniu w świecie. Interesują mnie przede wszystkim pozytywne projekty, które budują wspólnotę i przynoszą ulgę. Nie rozliczają, nie (tylko) opowiadają o krzywdach, nie szantażują – są realnym początkiem dialogu o zachodzących lub możliwych zmianach.

Interesuje mnie również poszerzanie recepcji kanonicznych opowieści. Krytyczne przyglądanie się obrazom, zdarzeniom i słowom – szukanie dla nich nowego kontekstu i nowych możliwych znaczeń. Tak, by to co klasyczne nie oznaczało tego, co martwe i nieciekawe, a raczej stawało się przestrzeni dialogu i negocjacji porządków. Świadomie pracuję z naiwnością, czyniąc ją podstawowym narzędziem namysłu nad światem i sztuką. Moje prace koncentrują się wokół tego, co najbliższe: codzienności, ciele, miłości, seksie, bliskości, śmierci.

Cyt. Mira Mańka, fot. Wiktor Malinowski
Różowy plakat. Na dole grafika przedstawiająca trzy władczynie - Joannę Szaloną, Carycę Katarzynę II i Hrabinę Batory. Zamiast ocz mają rozpikselizowane paski.